Το ολίγον μεγάλο κείμενο που ακολουθεί γράφτηκε απο τον σύντροφο ''Lasst Luni Frei''.Κάθε χρόνο, έτσι και φέτος γινόμαστε μάρτυρες μιας «αντιφασιστικής» υστερίας ελέω της επετείου του «ΟΧΙ», στον «ναζισμό» (!) και στην «σκλαβιά» (!). Στις τηλεοράσεις μονοπωλούν ιστορικές -δήθεν- εκπομπές, οι οποίες έχουν όλες στόχο το πρόσωπο του Αδόλφου Χίτλερ (εμμέσως και τον εθνικοσοσιαλισμό). Εάν συνοψίσουμε τα λεγόμενά τους, ο Χίτλερ ήταν ένας σχιζοφρενής gay δολοφόνος με φετιχιστικές τάσεις, ανίκανος να τεκνοποιήσει, κρυφός Εβραίος και ανθέλληνας με άλλα πολλά ανδραγαθήματα στον χαρτοφύλακά του, τα οποία πολλές φορές έρχονται σε αντίθεση μεταξύ τους. Αλλά δεν πειράζει… Είναι ανώφελο να ασχοληθεί κανείς με αυτά. Στη Δημοκρατία τους, ο καθένας δικαιούται να λέει αυτά που θέλουν.Όλα αυτά τα «ιστορικά τεκμήρια», όπως και να έχει, είναι κάπως ανιαρά για τον μέσο τηλεθεατή. Έχει βαρεθεί την ίδια ιστορία, μισό αιώνα τώρα να καταφέρονται με τόση θέρμη, εναντίον μίας και μόνο, ιστορικής προσωπικότητας. Έτσι, τα ΜΜΕ σκεφτήκανε ένα άλλο θέμα, περισσότερο ζωντανό, ενδιαφέρον και άμεσο, για να τραβήξουν την προσοχή του κόσμου και να πετύχουν τους στόχους τους. Αυτό ήταν, το κατά πόσο πρέπει να λαμβάνουν χώρα, οι μαθητικές – κυρίως – παρελάσεις στην σύγχρονη «Ελλάδα».Δυο – τρεις φορές το χρόνο λοιπόν, καθώς αποφάσισαν, θα μπορεί ο καθένας να «επιχειρηματολογεί», όχι μόνο κατά των παρελάσεων, αλλά και κατά της όποιας «εθνικής» υποψίας στο όνομα του αντιρατσισμού και της δημοκρατίας. Τα τηλεοπτικά τους παράθυρα κατακλύζονται από τις «αντιμαχόμενες» πλευρές οι οποίες ανταγωνίζονται στην ουσία, για το ποιος είναι ο καλύτερος αντιφασίστας και ο προοδευτικότερος δημοκράτης. Το παρόν κείμενο, δεν πρόκειται να παίξει το προκαθορισμένο παιχνίδι τους και να καθίσει εθελούσια στην θέση του κατηγορούμενου, ο οποίος πρέπει να υπερασπιστεί το ότι εθνικό, αποκρούοντας τη λάσπη που του πετάνε αυτοί που έχουν αυτοανακηρυχθεί ως δημόσιοι κατήγοροι στο όνομα του λαού, διότι πολύ απλά δεν έχει πράξει κάτι το παράνομο ή ανήθικο. Το παρόν κείμενο, έχει σκοπό να τρίξει τον θεμέλιο λίθο όλου αυτού του δημοκρατικού κατασκευάσματος, δηλαδή του κατά πόσο η παρέλαση και γενικότερα οι εθνικές εορτές, τη σημερινή εποχή, αυξάνουν το «εθνικό φρόνημα» του λαού, όπως αποφαίνονται οι αστοί «υποστηρικτές» και πολέμιοί τους.Ας αρχίσουμε με μια μικρή ιστορική αναδρομή. Καταρχήν πρέπει να αναφέρουμε ότι οι στρατιωτικές παρελάσεις εν γένει, δεν είναι κατάλοιπο του «ναζισμού» και του «φασισμού». Ακολουθεί αυτούσιο απόσπασμα από την εφημερίδα ΡΗΞΗ.«Οι παρελάσεις κατά τις εθνικές επετείους δεν έχουν τις ρίζες τους στον ναζισμό. Έλκουν την καταγωγή τους από τη περίοδο των εθνικών επαναστάσεων (1789-1848) που συντάραξαν την Ευρώπη. Συμβολίζουν την επαναστατική, καθολική κινητοποίηση των μαζών κατά την διάρκεια του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα. Ο καθολικός χαρακτήρας της συμμετοχής στις επετείους εκφράζει ακριβώς ότι συμμέτοχος και εγγυητής στην ανεξαρτησία και την ελευθερία του έθνους είναι όλος ο λαός και όχι μόνο το κράτος ή μόνο ο στρατός.»Δεν θα έπρεπε να παραληφθεί, ότι παρελάσεις πραγματοποιούνταν από τους Ζαπατίστας στο Μεξικό μέχρι και την ΕΣΣΔ (οι οποίες ήταν κατά κοινή ομολογία και οι καλύτερα οργανωμένες).Από το greekalert.com, βλέπουμε ότι τελικά οι μαθητικές παρελάσεις στην Ελλάδα, δεν ήταν καν θεσπισμένες επί «φασίστα» Μεταξά αλλά επί Βενιζέλου. ( http://www.greekalert.com/2007/10/blog-post_25.html )Τέλος, είναι γνωστό ότι στην μεταπολεμική Ελλάδα, καθιερώθηκαν με νόμο του ΠΑΣΟΚ το 1985.
διαβάστε την συνέχεια εδώ http://anthitoukakou.blogspot.com/2007/10/blog-post_31.htmlοι
