Όταν τον Νοέμβριο του 2010,πήγα στο Χόλλυγουντ με την δική μου υποψηφιότητα για την καλύτερη ορχηστρική μουσική του 2010 και το βίντεο μου "Η ΧΩΡΑ ΤΩΝ ΓΕΝΝΑΙΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΠΡΟΔΟΜΕΝΩΝ".αναφορά στην πατρίδα μου,πήρα μαζί μου ως φυλαχτό στην βαλίτσα,μιά σκισμένη χάρτινη ελληνική σημαιούλα που κάποιο παιδάκι είχε ζωγραφίσει και είχα βρεί στον δρόμο.
ΑΥΤΟ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΓΡΑΙΚΥΛΟΥΣ ΠΟΥ ΜΕΤΑ ΑΠΟ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΕΙΣ ΠΕΤΑΝΕ ΣΤΑ ΣΚΟΥΠΙΔΙΑ ΤΙΣ ΕΛΛΗΝΙΚΕΣ ΣΗΜΑΙΕΣ.
ΚΑΙ ΜΑΖΙ ΤΟ ΜΙΚΡΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΜΟΥ ΠΟΥ ΕΠΕΞΗΓΕΙ ΤΟ ΓΙΑΤΙ ΒΓΑΙΝΩ ΜΠΡΟΣΤΑ ΠΛΕΟΝ ΔΗΜΟΣΙΕΥΜΕΝΟ ΠΕΡΥΣΙ.
¨¨ΓΙΑ ΚΕΙΝΑ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ...
Για κείνα τα παιδιά τα αμούστακα,με τα κουρασμένα πρόσωπα απο τον κάματο και την δουλειά στα χωράφια.για κείνα τα παιδιά που σηκώθηκαν μέσα στην άγρια και παγερή νύχτα να πολεμήσουν τον εχθρό και μαζί του,τον μεγαλύτερο εχθρό,τις κακουχίες,για κείνα τα παιδιά που έσβησαν μέσα στα χαμηλοτάβανα δωματιάκια ενός λερού νοσοκομείου περιμένοντας πότε θα ξαναδούν τους δικούς τους,πότε θα ξάνα αγκαλιάσουν την μάνα την πονεμένη με τα ροζιασμένα χέρια απο το σκάψιμο και τις δουλειές,την αρραβωνιαστικιά που κάνανε μαζί τόσα και τόσα όνειρα, που κάποιος με το στανιό τα κόψε στη μέση,σαν να ξυπνάς απο τον γλυκό μεσημεριάτικο ύπνο του καλοκαιριού και να μπαίνεις στην κόλαση και την αιώνια νύχτα του πολέμου,για κείνα τα παιδιά που χάθηκαν μέσα στο σκοτάδι και που σαν τα βρήκαν είχαν ακόμη το χαμόγελο στα χείλη χαραγμένο μαζί με την ανυπόφορη μυρωδιά του θανάτου,για κείνα τα παιδιά που δεν πρόλαβαν να ζήσουν καλά καλά και ο θάνατος τα πήρε συντροφιά,για κείνα τα παιδιά με τα κομμένα χέρια και πόδια που έπρεπε να ξαναστήσουν τις ζωές τους σαν γύρισαν νικητές απο το μέτωπο με καθάριο το κούτελο τους και ένα κομμάτι του εαυτού τους αφημένο μέσα στα παγωμένα και υγρά χαρακώματα που μοιάζουν με τάφοι για τους ζωντανούς-μελλοθάνατους,για κείνα τα παιδιά που ποτές δεν ξαναμίλησαν για ότι έζησαν εκεί πάνω, για τους νεκρούς συμπολεμιστές και εχθρούς,για τις κραυγές που ακόμα σφυρίζουν στα αυτιά τους,για τις βουτηγμένες στολές μέσα στο αίμα και τα μυαλά νέων ανθρώπων, που αλληλοσφάζονταν ενώ θα μπορούσαν να είναι η πιο χαρούμενη παρέα,για κείνα τα παιδιά που πήραν στον τάφο την πίκρα του αγωνιστή με τα προδομένα όνειρα και δεν υπερηφανέυτηκαν ποτέ τους, παρά μόνο κοιτούσαν με λυπημένο βλέμμα,χωρίς κανείς να μπορεί να εξηγήσει το γιατί και που έκλαιγαν με λυγμούς οταν έβρισκαν την ευκαιρία παρατημένοι απο τους ζωντανούς,για κείνα τα παιδιά κάνω οτι κάνω...
Σας ευχαριστώ,καλήν αντάμωση."
και ποτέ μην ξεχνάς οτι λέω σε μιά δική μου στροφή υπό το φιλολογικό Νικηφόρος Βυζαντινός
"ΣΚΟΤΑΔΙ ΜΑΥΡΟ ΣΤΕΚΕΙ ΕΜΠΡΟΣ ΜΟΥ
ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ ΑΘΛΙΟ ΚΑΙ ΦΡΙΚΤΟ
ΜΟΝΑΧΟΣ ΣΥΜΜΑΧΟΣ ΚΙ ΕΧΘΡΟΣ ΜΟΥ
ΕΧΩ ΤΟΝ ΕΝΑ ΜΟΥ ΕΑΥΤΟ"
--
Ανάρτηση Από τον/την Panos Chatzigeorgiadis στο Greek Alert τη 6/16/2012 07:50:00 μμ
