Η πολιτική του «ώριμου φρούτου»
και οι ανώριμοι πολιτικοί
Υπάρχουν πολιτικοί; Το ερώτημα τίθεται καθαρά ρητορικά, αφού στην πράξη βλέπουμε πως στην Ελλάδα του σήμερα εκλείπουν τόσο οι πολιτικοί, όσο και οι πολιτικές που θα μπορούσαν να βοηθήσουν την χώρα να βγει από ένα αδιέξοδο στο οποίο επιμελώς τοποθετήθηκε από πολιτικές και οικονομικές πρακτικές παρελθόντων χρόνων…
Στην Δημοκρατία, είθισται να ισχυριζόμαστε, πως δεν υπάρχουν αδιέξοδα. Και αυτό είναι σαφές. Μπορεί όμως η πολιτική ανυπαρξία να βρει ή να δημιουργήσει μία διέξοδο; Η σημερινή πολιτική «ανικανότητα» δεν αφορά πρόσωπα, αλλά αφορά μία επιβληθείσα και αποδεχθείσα τάση: αφού δεν μπορούμε να παράξουμε πολιτική, τότε δεχόμαστε αυτό που μας προσφέρουν, δηλαδή, το μνημόνιο!
Εδώ, σε αυτό ακριβώς το σημείο, αποδεικνύεται πως ο λαός έχει εγκαταλειφθεί στους σχεδιασμούς της τρόικας και του ΔΝΤ, οι οποίοι –σχεδιασμοί- είναι ένας ισοπεδωτικός «μπούσουλας», που έχει εφαρμοστεί σε πολλά κράτη και έχει επιφέρει τα ίδια ακριβώς αποτελέσματα: εξαθλίωση και ισοπέδωση των πολιτών. Αλλά, επειδή τα εισαγόμενα πολιτικά – οικονομικά μέτρα επιβάλλονται στους πολίτες, δεν αγγίζουν στο ελάχιστο την καθημερινότητα των πολιτικών, οι οποίοι «αδυνατούν» να αντιληφθούν τι συμβαίνει και φυσικά τι «έρχεται».
Η ευθύνη της αντιπολίτευσης (και ιδιαίτερα της αξιωματικής αντιπολίτευσης) είναι πολύ μεγαλύτερη για όλα όσα συμβαίνουν στην χώρα της τρόικας και του μνημονίου, δηλαδή στην τροϊκανή Ελλάδα. Και η ευθύνη αυτή έγκειται κυρίως στο γεγονός της εντύπωσης(;) που αφήνουν τα διάφορα κομματικά στελέχη (κυρίως της Ν.Δ.) πως "συμφωνούν" εν μέρει με τις πολιτικές αποφάσεις και τις πρακτικές που εφαρμόζει η ανθυποκυβέρνηση του Γιώργου Παπανδρέου.
Τι κάνει μέχρι σήμερα, άραγε, στο σύνολό της ο χώρος της αντιπολίτευσης;
Απλά παρακολουθεί και ενίοτε "στήνει" και πανηγυράκια διαμαρτυρίας κατά της ισοπέδωσης της χώρας, ενώ αποφεύγει να οργανώσει και να καλέσει το σύνολο των πολιτών σε μία σειρά ενεργειών που θα αποβάλλουν το σημερινό πολιτικό καρκίνωμα του μνημονίου.
Η πολιτική του "ώριμου φρούτου" ή "πέσε πίτα να σε φάω", ανήκει στο παρελθόν και εάν δεν αντιληφθούν σύντομα οι πολιτικοί χώροι την στασιμότητά τους, πολύ σύντομα θα αυτο-τοποθετηθούν στο περιθώριο των ό,ποιων εξελίξεων, επειδή οι εξελίξεις θα τους έχουν προσπεράσει.
Το χρέος των κομμάτων της αντιπολίτευσης είναι σήμερα μεγαλύτερο από ποτέ. Χρέος προς την δημοκρατία, χρέος προς τους πολίτες, χρέος απέναντι στην ίδια τους την ύπαρξη... Και, μάλιστα, είναι απαιτητή και αδήριτη ανάγκη να παρέμβουν και να συνθλίψουν οργανωμένα το καθεστώς Τρόικας - ΔΝΤ - Παπανδρέου, εάν θέλουν να μην οδηγηθεί η χώρα σε άλλες ατραπούς και σε καταστάσεις για τις οποίες κανείς στο μέλλον δεν θα είναι υπερήφανος...
Εάν τα κόμματα της σημερινής αντιπολίτευσης δεν έχουν την διάθεση να ανταπεξέλθουν στην υπέρτατη υποχρέωση της προστασίας των πολιτών και του Συντάγματος της χώρας (άρα της χώρας στο σύνολό της), το καλύτερο που θα μπορούσαν να κάνουν θα ήταν να δηλώσουν αυτή τους την αδυναμία...
Για όσο διάστημα, όμως, δεν τάσσονται ενεργά και με κάθε τρόπο στο πλευρό των Ελλήνων πολιτών, τότε οι πολίτες αντιλαμβάνονται την ύπαρξή τους ως υποβοηθητική της χούντας που έχει επιβληθεί στην χώρα. Και ως άτυπους "βοηθούς", θα τους επιφυλάσσει την κατάλληλη συμπεριφορά... Καθόλου τυχαίος, εξάλλου, δεν κρίνεται ο ξυλοδαρμός του κυρίου Χατζηδάκη...
Κωνσταντίνος
--
Ανάρτηση Από τον/την Κωνσταντίνος στο Ας μιλήσουμε επιτέλους! τη 1/07/2011 02:00:00 μμ
